Scène over een heikel punt

1: Hoe gaat het?
2: Goed.
1: Met mij ook.

(Wilde dans begint)

Het druppelt uit mijn hand en dan wordt het een zee
Ik zwem dagenlang want het voert mij mee
De buren zien een verdwaalde vis
‘Is er met haar misschien iets mis?’

maak je niet druk, zulke dingen gebeuren met dieren en planten en bomen en mensen

zonder titel

o, doe maar smachtend
je weet dat ik het snap
ik loop in mijn nachthemd door de gang
ik ga niet meer slapen, nooit meer slapen
verder is er niets aan de hand

Ben je vergeten
De wilde bloemen
De tamme bloemen
De alle bloemen
In vaasjes in de keuken

Alledaagse hartsvriendinnen lopen door het bos
Ik niet, ik loop door mijn achtertuin.
Ik voel wel de sprieten en ik hoor het gesuis.
Maar ik kan niets zien want het is zoveel
Alle lichten van de taxi’s en het staat nooit stil

Van achter de gevels van de huizen hoor ik uitgerekte zuchten en geluiden door de neus. De mensen slapen. Ik denk dat jij ook moet gaan slapen. Je moet liggen, je een paar keer omdraaien. Dan leg ik een deken over je heen. Ik zal het heel zacht doen want dat gaat vanzelf, als je heel veel van iemand houdt.
Ik denk dat je moet slapen tot je niet meer kan. En dan kunnen we een kopje koffie drinken. Dat heb ik nu geleerd, koffie drinken. Zonder suiker, zonder melk. Dat kunnen we dan samen doen. Maar nu moet je eerst je ogen dicht doen.